അലസതയുടെ വലിയ ഒരു കുന്നിലേക്കാണ് പലപ്പോഴും അബോധപൂര്‍വ്വം നമ്മള്‍ കടന്നെത്തുന്നത്. ജനിക്കുംമുന്‍പേ ഉരുവംകൊള്ളലിന്റെ മാസങ്ങള്‍ പഠിപ്പിച്ച നിദ്രാവസ്ഥയാവാം അതിനു നമുക്ക് ആദ്യത്തെ പ്രോത്സാഹനം. തുടര്‍ന്ന്‍ പാടമൂടിയ കാലങ്ങള്‍ ഓര്‍മകളെ ഒന്നു കുറിച്ചുവയ്ക്കാന്‍ പോലും മിനക്കെടാതെ വളര്‍ന്നുതുടരുന്നു.
ജീവിതം അതിന്റെ എല്ലാ വേദനകളേയും മറികടന്നുകൊണ്ട് ജീവിച്ചുതീര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതിന്റെ അടയാളങ്ങള്‍ കൂടിയാവാം ഈ അലസതകള്‍. ചില ഓര്‍മ്മകളില്‍നിന്നും ബോധപൂര്‍വ്വം മുക്തി നേടുവാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. പെണ്ണിന്റെ, ജാതിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യപരിധികള്‍ക്കുള്ളില്‍ നരകിച്ചുമടുത്ത കാലങ്ങളിലെ വ്യക്തികളെ, സ്വയംപാളിച്ചകളെ എല്ലാം നിര്‍ബന്ധപൂര്‍വ്വം അകറ്റിനിര്‍ത്തുവാനായി മറവിയെ എടുത്തണിഞ്ഞ് നിഷ്കാസിതയായി ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഈ നഗരത്തില്‍തന്നെ ഞാന്‍ വീണ്ടും ജനിക്കുകയായിരുന്നു.
എത്ര കാലങ്ങള്‍ കടന്നാലും ഓര്‍മ്മകളെ സ്നേഹിക്കുകയാണ് പക്ഷേ..
പല ശബ്ദങ്ങളിലും മധുരമൂറുന്ന ബാല്യത്തെ,
നിഷ്കളങ്കമായ ഒരു പ്രേമത്തെ,
അഗാധമായ ഒരു ദാമ്പത്യത്തെ,
സ്വപ്നസമാനമായ തലമുറകളെ,
എല്ലാം ഇല്ലാത്ത ഒന്നില്‍ ആരോപിക്കുകയാണ്.
ആരുടേയോ ചരിത്രങ്ങളില്‍
ആരുടേയോ സ്വപ്നങ്ങളില്‍
സ്വയം തേടുകയാണ്.
നരവീണ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
ഉറക്കം ഇല്ലാതായ അസ്വാസ്ഥ്യങ്ങള്‍
ഭയം പാടകെട്ടിയ പ്രതീക്ഷകള്‍
ഏതു സന്തോഷത്തിലും അപ്രതീക്ഷിതമായി വരുന്ന
ഏകാന്തതകള്‍
അനിഷേധ്യമായ അതിന്റെ നരകങ്ങളുടെ ചതവുകള്‍
മാറാതെ ഉണങ്ങാതെ സ്വയം കഴുവേറ്റുകയാണ്.
മഴയുടെ നിറമുള്ള ഈ പ്രകൃതി
എനിക്ക് വേദനയുണ്ടാക്കുന്നു.
ഈ തണുത്ത കാറ്റിലും
ഉഷ്ണിക്കുന്ന വാക്കുകളും നോക്കുകളും എന്റെയുള്ളില്‍ ഒഴിവാക്കാനാവാതെ കടന്നുകൂടുന്നു.
എഴുതിയൊഴിക്കുന്ന നിമിഷങ്ങളുടെ വേദനനിറഞ്ഞ സ്വാതന്ത്ര്യം
ചിലതൊക്കെ വീണ്ടും മറക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.
ഇതുവരെയുള്ള വാക്കുകള്‍ക്ക് കാരണമായ ആ അഭിശപ്തനിമിഷത്തിന്റെ
വേദനാജനകമായ നരകങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കുതന്ന്‍
മരവിപ്പിന്റെ തുടര്‍ച്ചയിലേക്ക്
(അടുക്കളയിലേക്ക് കുറച്ചു വെള്ളം കുടിക്കാന്‍ പോകുകയാണ്. അടുക്കള ചിലപ്പോളൊക്കെ ഒരു തടാകമാണ്. കണ്ണീര്‍ ഉറവകളുടെ സംഭരണി. )
ജീവിതം അതിന്റെ എല്ലാ വേദനകളേയും മറികടന്നുകൊണ്ട് ജീവിച്ചുതീര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതിന്റെ അടയാളങ്ങള്‍ കൂടിയാവാം ഈ അലസതകള്‍. ചില ഓര്‍മ്മകളില്‍നിന്നും ബോധപൂര്‍വ്വം മുക്തി നേടുവാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. പെണ്ണിന്റെ, ജാതിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യപരിധികള്‍ക്കുള്ളില്‍ നരകിച്ചുമടുത്ത കാലങ്ങളിലെ വ്യക്തികളെ, സ്വയംപാളിച്ചകളെ എല്ലാം നിര്‍ബന്ധപൂര്‍വ്വം അകറ്റിനിര്‍ത്തുവാനായി മറവിയെ എടുത്തണിഞ്ഞ് നിഷ്കാസിതയായി ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഈ നഗരത്തില്‍തന്നെ ഞാന്‍ വീണ്ടും ജനിക്കുകയായിരുന്നു.
എത്ര കാലങ്ങള്‍ കടന്നാലും ഓര്‍മ്മകളെ സ്നേഹിക്കുകയാണ് പക്ഷേ..
പല ശബ്ദങ്ങളിലും മധുരമൂറുന്ന ബാല്യത്തെ,
നിഷ്കളങ്കമായ ഒരു പ്രേമത്തെ,
അഗാധമായ ഒരു ദാമ്പത്യത്തെ,
സ്വപ്നസമാനമായ തലമുറകളെ,
എല്ലാം ഇല്ലാത്ത ഒന്നില്‍ ആരോപിക്കുകയാണ്.
ആരുടേയോ ചരിത്രങ്ങളില്‍
ആരുടേയോ സ്വപ്നങ്ങളില്‍
സ്വയം തേടുകയാണ്.
നരവീണ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
ഉറക്കം ഇല്ലാതായ അസ്വാസ്ഥ്യങ്ങള്‍
ഭയം പാടകെട്ടിയ പ്രതീക്ഷകള്‍
ഏതു സന്തോഷത്തിലും അപ്രതീക്ഷിതമായി വരുന്ന
ഏകാന്തതകള്‍
അനിഷേധ്യമായ അതിന്റെ നരകങ്ങളുടെ ചതവുകള്‍
മാറാതെ ഉണങ്ങാതെ സ്വയം കഴുവേറ്റുകയാണ്.
മഴയുടെ നിറമുള്ള ഈ പ്രകൃതി
എനിക്ക് വേദനയുണ്ടാക്കുന്നു.
ഈ തണുത്ത കാറ്റിലും
ഉഷ്ണിക്കുന്ന വാക്കുകളും നോക്കുകളും എന്റെയുള്ളില്‍ ഒഴിവാക്കാനാവാതെ കടന്നുകൂടുന്നു.
എഴുതിയൊഴിക്കുന്ന നിമിഷങ്ങളുടെ വേദനനിറഞ്ഞ സ്വാതന്ത്ര്യം
ചിലതൊക്കെ വീണ്ടും മറക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.
ഇതുവരെയുള്ള വാക്കുകള്‍ക്ക് കാരണമായ ആ അഭിശപ്തനിമിഷത്തിന്റെ
വേദനാജനകമായ നരകങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കുതന്ന്‍
മരവിപ്പിന്റെ തുടര്‍ച്ചയിലേക്ക്
(അടുക്കളയിലേക്ക് കുറച്ചു വെള്ളം കുടിക്കാന്‍ പോകുകയാണ്. അടുക്കള ചിലപ്പോളൊക്കെ ഒരു തടാകമാണ്. കണ്ണീര്‍ ഉറവകളുടെ സംഭരണി. )
കണ്ണീര്‍ ഉറവകളുടെ സംഭരണി
ReplyDelete
ReplyDeleteആ പിന്നെ, സാംപ്.....ഈ തലക്കെട്ട്, "കണ്ണീരുറവകളുടെ സംഭരണി" എന്നാക്കിയാല്‍ കൂടുതല്‍ നന്നായിരിക്കില്ലേ....എപ്പോഴും നമ്മുടെ വാമൊഴിയുട അതുപോലെതന്നെ എഴുത്തുമൊഴിയും വന്നാല്‍ നന്നാവില്ലേ...കൂട്ടുവാക്കുകളല്ലേ എപ്പോഴും വായനാസുഖം തരുന്നത്....???